ساکت اما قدرتمند:‌ استایل مینیمال و فشن

قبلا در مقاله رابطه‌ی نوع استایل و شخصیت به صورت خلاصه درباره استایل ها و شخصیت افراد صحبت کردیم، حال در این مقاله در ارتباط با استایل مینیمال صحبت میکنیم. مکتب‌های فکری، فلسفی و هنری کمی هستند که استایل و هنر مینیمال را فهمیده و درست به کار گرفته باشن. خیلی‌ها به هر عکس یا مد سیاه و سفید میگن مینیمال که کاملا غلطه. مینیمالیسم در فشن چیزی بیشتر از استفاده از طرح‌های ساده و یکرنگه. فشن مینیمال نوعی زیباشناسی مرتبط با مفاهیم گسترده و عمیق اجتماعی در یک دوره‌ی ویژه است.

هنرمندان نیویورکی پایه‌گذار این نوع هنر و مد روز هستند. آغاز حرکت اون‌ها در ادامه‌ی جنبه‌هایی از مدرنیسم بود که در پی کاهش پیچیدگی‌های زندگی در عصر مدرن بود. دونالد جاد آثار خودش رو به این شکل توصیف می‌کنه: افکار پیچیده ولی به زبان ساده.

این توصیف دقیقا هنر و مد مینیمال رو معرفی می‌کنه.

کوکو چنل و سرگی لیفار در ۱۹۳۷ مجموعه‌ای از لباس‌ها و آیتم‌هایی که لازمه‌ی داشتن یک کمد لباس مینیمال هست رو تعریف کردن. اکثر این اقلام دوختی نزدیک به لباس‌های مردانه و خیاطی ساده و طرح‌های یکرنگ داشتند.

فشن و اتفاقات مهم اجتماعی در غرب

اگر به اتفاقاتی که در قرن بیست افتادن دقت کنیم می‌بینیم که هنر و فلسفه‌ی مینیمالیسم در تمام لایه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی حضور داشته. از زمانی که زنان حق رای دادن پیدا کردن و از زمانی که وارد بازار کار شدن صنعت مد هم از این خواسته‌ی اون‌ها پیروی کرد و بیشتر به جنبه‌ی کارآمدی لباس‌ها و یا حتی کمی مردانه‌تر بودن اون‌ها گرایش پیدا کرد. مینیمالیسم ، فرسایش و جریان آن به عنوان یک زیبایی شناسی محبوب ، تقریباً زیربنای تک تک توسعه های اجتماعی قرن بیستم است. در حالت کلی و به طور خلاصه، همان زن‌هایی که در دهه‌ی ۱۹۲۰ از خانه‌ها و نقش‌های خود در خانه آزاد می‌شن، از دست لباس‌های محدود کننده‌ای مثل دامن‌ها، مخصوصا دامن‌های پر از چین، کرست‌ها و کرینولین‌ها هم آزاد می‌شن.

فیلم بربادرفته رو دیدی؟ لباس‌ها و دامن‌های اسکارلت قبل از مدرن شدنش رو یادت هست؟ همون‌هایی که مانع رسیدن اون به خواسته‌هاش یعنی رقابت با مردان در عرصه‌ی پول و موفقیت‌های شغلی بود؟ زنانی از این قبیل همان طور که در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ به خیابان‌ها و محل کار می‌رن، لباس‌های ساده‌تر، مردانه‌تر و کاربردی‌تری می‌پوشن.

فمینیسم‌های سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰ به مخالف با این جریان برخواستن و حاصل اون تولید دوباره‌ی لباس‌هایی بود که ظاهر اغراق شده‌ای به پوشش زنانه می‌داد. اما این جریان فمینیستی در مقابل تقاضای زیاد بازار و اجتماع برای مد و فشن مینیمال دوامی نداشت.

استایل مینیمال امروز

به طور کلی در فشن، تمرکز بیشتر روی فرم و جنس لباسه تا کارآمدی و راحت بودن اون. در واقع، سادگی، راحتی و کارآمد بودن در نهایت و ناخودآگاه به این استایل اضافه میشه. پس امروزه هم این استایل تداعی‌گر قدرت و برابرخواهی تمام زنانی است که روزگاری تصمیم گرفتن همپای مردها در عرصه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی گام بردارن و جایگاه خودشون رو داشته و حفظ کنن. در سراسر دنیا استایل مینیمال مد روز به حساب میاد و هنر، معماری و مد تجملی و اشرافی قدیمی و منسوخ شده. دیگه همه از معماری‌های شلوغ با عنوان موزه یاد می‌کنن و واقعا کی دوست داره توی موزه زندگی کنه؟ همین فلسفه و نگاه جدید به زندگی در مورد فشن و مد هم درسته و صدق می‌کنه.

سه تا از مشهورترین هنرمندان هالیوود یعنی آنجلینا جولی، آنت بنینگ و شارلیز ترون از جمله کسایی هستن که معروفن به این که سبک ظریف و مینیمالیستی رو انتخاب می‌کنن. کیت میدلتون و مگان مارکر که عروس‌های خانواده‌ی سلطنتی انگلیس هستن هم معروفن به انتخاب سبک مینیمال و ساده‌پوشی.